Bat plat

Uren overgeven, weinig slapen, drukke kinderen, gaan werken, een huishouden min of meer normaal proberen te runnen en een baby dat letterlijk mijn krachten opvreet, betekent zero energie meer.
Een week ziekenverlof, 3 dagen werken en weer ziek... De batterij is plat. Het enige wat ik nog kan doen is slapen, dromen van slapen en aftellen hoe lang het duurt voor ik mij weer kan neerleggen. De momenten ertussen worden opgevuld met huilbuien, gekanker op mezelf en mijn omgeving en nog een huilbui.
Op die momenten word k overknuffeld door die ander 2 spruiten en hubbie, voeren ze dansjes op zodat k wel moet lachen, komen ze me kietelen...
En dan ben ik zo vertederd dat k uiteraard weer wat tranen moeten plengen. Pfff, ik heb medelijden met iedereen die mij moet verdragen. En weest er allemaal zeker van: de echte lina is jullie zeer dankbaar en zal dat ook tonen van zodra ons mormeltje het zonlicht heeft gezien!