Vallen van de bladeren

Sinds een paar weken zit ik uit te kijken naar de herfst, boswandelingen en halloween-toestanden en aanverwanten. Vreemd want das nu meestal niet mijn favoriete periode.
Zondag dan toch maar de jongste in de buggy gegooid, den oudste zijn botten aangedaan en anderhalf uur het bos ingetrokken.
Superfijn, zoals mauro zelf zei, maar sindsdien wordt de goesting om in ne zetel te kruipen met een deken over mijn hoofd groter en groter.
Geen idee wat de reden kan zijn. In ieder geval niet het gezellige etentje dat k met hoogzwangere K. had vanmiddag, of mijn superschattige kids of hubbie die moet gaan bijzitten op de verkiezingen want daar lach k mij een breuk mee.
Ik verdraag weer amper mensen in mijn buurt. En aangezien k niet gewoon in huilbuien kan uitbarsten of mensen kan beginnen af te katten, vreet k mezelf maar op met mega-migraine tot gevolg.
Stress voor de gevreesde test (waar k om half 4 vannacht een paniekaanval voor heb gekregen, terwijl k nu al weet dat k gewoon ga blokkeren dan), stress voor rijexamen waar k zelfs eerst nog theorie voor moet doen, balen over mailtje dat k iets verkeerd heb gedaan met als gevolg dat iemand nodeloos kosten gaat moeten betalen. (Als k mocht, k zou t uit mijne eigen zak betalen.)
Kwaad om mensen die slecht behandeld worden die het totaal niet verdienen. Tijd verdoen in een wachtkamer en dan tot de conclusie moeten komen dat de logopediste niet alle formulieren heeft meegegeven en daar dan nog 31€ voor moeten betalen... pff, er komt gewoon geen eind aan.
Hubbie die weer naar de andere kant van t land moet rijden voor snooker-bazaar...
Het enige wat k nu wil is in de zetel zitten met een doos delacre-koekjes, mijn dekentje, mijn kersenpitkussen, stepmom kijken (de jankfilm bij uitstek) en iemand dat naar mijn gezaag en geklaag luistert en mijn voeten masseert! Meer moet dat niet zijn!
Anyone?