We zijn er nog eens geraakt...

Tussen platliggen, platliggen en nog eens platliggen is hier weinig activiteit waar te nemen.
Hubbie doet enorm veel, maar de kinderen naar school en de opvang brengen daar sta ik op. Tenzij gietende regen en zoveel wind dat ge amper vooruit geraakt.
Maar anders moet ik van mezelf gaan, t is de enige garantie op beweging. Maar helaas, tegen dat ik terug thuisben heb ik 3u nodig om te recupereren.
De herinneringen aan rondjes lopen op de speelplaats of de piste van St Lodewijk, gevolgd door half misselijk met steken in mijn zij rondstappen, komen dan weer heel snel naar boven.
Het enige wat vooruit gegaan is, zijn de niet echt lichaamsintensieve zaken.
Geboortekaartjes zijn zo geregeld, juist nog een paar details. De omslagen moet ik bij ava gaan bestellen want de kleur die ik in gedachten had, konden ze bij de drukker niet leveren voor het aantal stuks dat ik wou.
'Suikerbonen', want zijn niet echt suikerbonen, zijn in orde. Ik heb heel lang kunnen zwijgen tegen bitch 1, maar uiteindelijk is zij bij alles mijn klankbord, na hubbie en t voelde vreemd aan om haar gedacht niet te weten.
Maar t is dus goedgekeurd. Halleluja!