Laatste schooldag

Yep, t is weer zover! Laaste keer boekentasje meegenomen voor het onder het stof mag verdwijnen en er afscheid moet genomen worden van vriendjes voor 2 maanden.
Een vraag die elk jaar terugkomt is 'nemen we iets mee voor de juffrouw'. Au fond zou ik zeggen 'neen'. Ik bedoel, je gaat toch ook niet naar de bakker met een doos pralinen om te zeggen ' bakker, bedankt voor het lekker brood en uw geweldige pistoleekes'?
Het is zo'n commerce allemaal en ik vraag me af wat die leerkrachten daar allemaal mee doen!
na n paar jaar moeten die toch al dozen vol hebben staan met 'voor de liefste juf, best teacher...'-prullaria? Ik ga het straks eens aan karolien vragen. Hilde staat in het buitengewoon onderwijs en daar is het eerder zeldzaam dat ze iets krijgen.
Maar ondanks al deze tegenkant, heb ik ook iets gehaald voor juffrouw Marina.
Je wilt niet dat je kind als enige niks geeft, maar de grootste reden is dat Mauro het zelf wou. Als hij iemand graag ziet, wil hij dat gewoon laten weten. ( dat heeft hij of course van zijn mama)
Ik heb dus gisteren maar bij de pralinenwinkelmadame (die ik overigens NIET bedankt heb voor haar geweldig lekkere pralinen) een metalen manneke gekocht dat een mandje vastheeft waar snoep in ligt. (en ze moeten niks zeggen over hun lijn: ik heupen, iedereen heupen!)
Niks met spreuken en leuzen op, dan kan ze het tenminste nog ergens anders gebruiken. Niet dat ik de fotocliphouders of whatever minder vind, ik vind het gewoon jammer voor de juf als ze 7 keer hetzelfde krijgt.
In mijnen tijd brachten we nog niks mee voor de juf. Ik was dan ook niet het meest geweldige kind om in de klas te hebben; ik was wel de primus van de klas, maar voor de rest was ik een bitch. (yep, toen al)
En als ik dan toch al iets meenam waren het zelfgeplukte bloemen. Hoewel de bloemenkunde van mij... het zal wel eerder onkruid geweest zijn!

Here she is...

... en ze heet Zorro! Een ieniemienie-spookje waar ik waarschijnlijk wel mijn handen mee vol ga hebben.
Zo schattig, maar ze is wel nog wat schuw en loopt hier nog een beetje verloren.
Benieuwd hoe Roos haar reactie gaat zijn!

Update in blijde verwachting

We zijn in blijde verwachting van een katje! Ik had niet gedacht dat mijne blog zoveel teweeg zou brengen, maar er komt gewoon een ieniemienie-poezieke bij!
k vond het wel grappig, maar er komt geen baby meer bij, hoor!
Ons gezinnetje is compleet en wordt enkel nog aangevuld met beesten. Blijkbaar ben ik trouwens de enige dat aan het aftellen is tot het beest is gearriveerd!
Mauro zijn reactie was dat hij liever een hond wou, net als hubbie, dus over een half jaar heb k t spek aan mijn been!
We gingen mauro de naam laten kiezen maar daar kwam enkel 'kezumbel' en 'frikatjoe' uit... dus we hebben maar voor het meer uitspreekbare tarzan gekozen... hoewel k nu ineens aan n heel ander soort tarzan moet denken, dus ga dat nog ff in beraad houden.

Toch nog bedankt voor de vele gelukwensen voor de zwangerschap!
Van zodra kat gearriveerd is morgen, gooi k de foto's online!

In blijde verwachting...

Blij dat ik het eindelijk officieel mag meedelen: ons gezinnetje gaat uitbreiden!

Over een paar dagen meer info!

grts van een happy lienefien

Het is weer achter de rug

Weken stressen, slapeloze nachten, me zorgen maken dat alles niet gaat zijn zoals het in mijn hoofd zit, teksten schrijven... de doop is achter de rug!
En al zeg ik het zelf, het was prachtig. Het weer zat mee, dus we hebben het gewoon in de tuin kunnen laten doorgaan. De buurman vond het wel een geweldig idee om ondertussen het gras af te doen, maar na een vriendelijke interventie van hilde heeft hij er toch mee gewacht.
Het huis was in orde, de versiering was zoals ze moest zijn... ik had het niet beter kunnen doen voor ons kids.
Mauro was wat overdonderd door de kado's (fiets en spiderman-skateboard), maar daarna zei hij toch dat het weer een heerlijke dag was. En dat was het ook. Heb vanuit mn living ff staan genieten terwijl k naar buiten keek en iedereen in de zon zag zitten tetteren met hun smoskes.
En inderdaad de waarheid komt uit een kindermond: het was écht een heerlijke dag!

Gewonnen

Er zijn zoveel wedstrijden waar ik aan meedoe, dat ik zelf niet meer weet aan welke. Meestal win ik niks, maar af en toe gebeurt het toch dat ik iets anders in mijn brievenbus vind dan rekeningen waardoor het kind in mij op en neer begint te springen.
Vandaag dus ook. Het ritueel in zo'n geval is het pakje in het midden van de tafel zetten en eerst al de andere post opendoen. Je moet genieten van zo'n moment en niet onmiddellijk naar het leukste gaan. Dus eerst cheque van kindergeld, wat ook al positief is. Dan een brief van vorige werkgever, het was helaas geen smeekbede om terug elke dag naar Diegem te gaan, maar bon... En toen: le moment-supreme... Pakje heel traag opendoen en ondertussen afvragen wat er inzit. De i-pod, de reis naar hawaï, tickets voor werchter, een jaar gratis kuren...
Niks van dat allemaal dus: 2 potje: 1 met pillekes om af te slanken en 1 om lichtere benen te krijgen... Euh hallo, waar zat ik met mijn gedachten toen ik daar aan heb meegedaan?? Waarschijnlijk was het toen wel héél rustig op het werk, en waarschijnlijk was ik ook wel de enige die op die wedstrijdvraag had geantwoord, zodat ze niet anders konden dan die potjes naar mij te sturen!
Dus als er iemand is dat zware benen heeft, laat maar iets weten: ik geef met plezier die afschuwelijk groene pillekes door. (of er is misschien een schoonzus dat binnekort verjaart, das dan ineens een kadootje gespaard)
Die om af te slanken zal k toch maar ns zelf gebruiken. Mijn heupen moest maar eens 5cm smaller worden!
Maar toch zal ik waarschijnlijk wel met zo'n domme wedstrijden blijven meedoen, voor de kick van t pakje te openen alleen al.

Nostalgie

We hebben onze zoon leren hinkelen. Niet direct het coolste spelletje voor ne jongen, maar het was wel super. Zolang hij niet wordt afgeslagen op school is er nog geen reden tot paniek)
Bij gebrek aan ne fatsoenlijke steen hebben we dan maar een autooke en een playmobil-manneke genomen.
De dag erna was ik wel kreupel van de spierpijn, maar dat nemen we er met plezier bij. Ik moest er toch nog ff terug inkomen want zelfs hubbie kon t beter dan mij.

Blunderperiode!

Het is weer van dat, ik haal de ene stoot na de andere uit!
Eergisteren ga ik rap naar de GB, ik betaal, ik ga naar buiten en then it happens...
Om binnen te gaan moet ge tegen de deur duwen, dus bij het buitengaan wil ik mijn goedgezette heupen tegen de deur planten zodat die makkelijker opengaat, maar helaas is dat wèl een automatische deur.
Ik ben nog net niet op de grond terecht gekomen, maar het moet absoluut geen zicht geweest zijn. Zonder om te kijken probeer ik zo elegant mogelijk weg te lopen met de troost dat er toch niet zoveel mensen aan de kassa's stonden en ik daar wellicht niemand van kende.
's Avonds ga ik met onze Mauro wandelen en het kind heeft de gewoonte om tegen iedereen te beginnen tetteren, (dat heeft m niet van zijn moeder), zo ook dus tegen man met hondje. (Hondje bleek Jefke te heten wat Mauro geweldig vond)
Maar soite, op t moment dat we verder wandelen zegt man: 'Kan het zijn dat ik u vanmorgen in de GB gezien heb toen ik aan de kassa stond?' Knipoog, knipoog...
Ik kon wel door de grond zakken!

Maar gisteren was t NOG erger. Yep, da's allemaal mogelijk bij moi.
Er wordt geklopt op de deur: Jean en dingske. Ik weet niet wie dingske is, maar die komen altijd samen rond voor geld. (voor de sinterklaaskadootjes, voor 11.11.11,... )
De conversatie ging dus als volgt:
moi: Hey Jean en gij (tegen dingske dus, want k kon moeilijk dingske tegen dingske zeggen)
Jean: Hey Lina, we komen rond voor ne kroon te kopen voor Louis. Kent ge Louis, die woont de straat hierachter.
moi: Nee, die ken k niet. Ne kroon? Oh tof, is die verjaard ofzo?
verbouwereerde Jean: nee, die is gestorven.

Hubbie die in de living alles gehoord heeft, lag gewoon dubbel. Hoe kan ik in godsnaam weten dat ze hier ne rouwkrans ne kroon noemen?!
We wonen hier al 4 jaar, ik had moeten weten dat ze hier niet rondkomen voor ne verjaardag. Maar het kon toch zijn dat diene mens 100 jaar geworden was ofzo?
Als ik ooit 100 word, verwacht ik wel n kroon van de buren. Ik heb hier al voor zoveel entertainment gezorgd dat dat toch wel het minste is wat ze kunnen doen!

Stresskip

Morgen afgesproken met ex-collega's (toen we de datum vastlegden waren het nog gewoon die trutten waar k elke dag met plezier mee samenwerkte... ;-) )
In ieder geval, zoals het n echt stresskip betaamt, ligt mn maag nu dus al in ne knoop.
Wat ga ik aandoen? Hoeveel geld moet ik meenemen? Welke treinen moet ik nemen? Wat ga ik eten? Hoe zat ga ik na mijn eerste glas zijn? Gaan we Gilbert terugvinden?
Maar vooral hoeveel zakdoeken ga ik volsnotteren als k ze terugzie... Ik heb er niks meer tegen gezegd na mijne exodus, op wat smsjes en mailtjes na, dus dat belooft...

Ik hou jullie op de hoogte!

Desperate housewife

Ontslagen ben k niet, ik heb geen verlenging van mijn proefcontract gekregen, maar het voelt wel hetzelfde. Over de reden en terecht of onterecht wil k niet discussiëren, de beslissing is genomen - punt. Maar damn, it hurts!
Niks meer gaan zeggen tegen collega's en holderdebolder vertrokken op t werk, ex-werk.
In de trein worden positieve en negatieve gedachten op luttele seconden afgewisseld.
Niet meer vroeg opstaan.
Geen leuke collega's meer.
Tijd voor mijn gezin.
Damn, geen maaltijdcheques meer.
Whoehoe, samen vakantie met hilde.
Geen kruiswoordraadseltjes meer invullen.
Geen gezeik meer over minuut te lang pauze genomen.


Voor elke deur die dicht gaat, gaat er een nieuwe open. Daar geloof ik ook echt in, maar ... ik had werk dat ik écht graag deed, collega's waarbij k mezelf kon zijn en die me aanvaardden zoals ik was.
Dat bleek uit de zoveel smsjes die ik kreeg. Dat was geweldig. Bij elk smsje kreeg ik weer tranen in mijn ogen. Het besef dat ik niet meer kan samenwerken met superlieve mensen, de angst dat die contacten na verloop van tijd toch gaan verwateren.

En hubbie heeft me superopgevangen. Hij wou me absoluut in Leuven komen halen zodat k niet te lang alleen moest zijn. Hij is me tegen 180 per uur komen halen, omdat hij niet wou dat de mensen in leuven dachten 'wat doet dat zielig hoopke bruin hier' (i love him!) en hij had comfort food mee! En als megatroost food is hij mac donalds gaan halen!
En toen we thuis kwamen, bleek hubbie nog even een complot gesmeed te hebben met Hilde. Ze stond ineens in de living met een supermooie vaas met aronskelk in met n lief opkikkertje-kaart aan. Het besef van ne geweldige man, een supervriendin, en mega-collega's gehad te hebben, werd me effe teveel, dus k heb in haar armen staan bleiten als een klein kind. Zelfs hubbie kreeg tranen in zijn ogen toen hij t zag.

Aan iedereen die me zo geweldig gesteund heeft, bedankt dat jullie er zijn voor mij. En wat voor werk ik ook doe, ik ben blij dat ik jullie ken.

Ik heb me voorgenomen om de komende tijd te genieten van de gekregen tijd, de zon (die hopelijk tevoorschijn komt) en ik ga me storten op mn huishouden.

Bree Van De Kamp, eat your heart out; there's a new desperate housewive in town!

Verliefd

Een roos papiertje van K3 vol getekende hartjes... dat is wat onzen oudste is zijn boekentas had zitten... van Bieke. Ik was best wel fier want t is toch n teken dat hij in de smaak valt en niet overal wordt buitengehouden.
Maar toch besefte ik dat hij groot wordt en mama minder en minder nodig zal hebben. Want waar hij vorige week nog met mij wou trouwen, werd mijn plaats nu ingenomen, door Bieke dus.
En ja, wat doet een moeder dan. De klasfoto erbij nemen en kijken of hij ne goeie smaak heeft en er valt zeker niet over te klagen. :-)
Hij had een tekening voor haar gemaakt, maar hij was toch te verlegen om ze af te geven. Zoo schattig!
Papiertje wordt gedateerd en in zijn doos met herinneringen gestoken... misschien dat hij over 10 jaar begot niet meer weet wie Bieke is, maar t blijft toch iets om te koesteren.

In ieder geval, toen ik hem ging onderstoppen zei hij wel dat hij mij nog altijd graag zag, ook al ging hij met Bieke trouwen!

ja, t is altijd al ne charmeur geweest!

:-)