R.I.P. Marktrock

Het is nog maar eens bewezen; er bestaan geen zekerheden meer. Marktrock zal voor onze kinderen slechts nog een feit uit de geschiedenis zijn.
Dat was 'hét' evenement uit de omtrek en naar marktrock mogen gaan, was 1 van de tekenen van groot-worden.
Ik weet zelfs nog wat ik aan had op mijn eerste marktrock en ik heb toen ruzie gekregen met mijn stiefma. Ik was erin geslaagd hen kwijt te spelen op de oude markt omdat k absoluut Axelle Red wou zien en op de eerste rij wou staan.
Marktrock nummer 2 verloren gelopen met vriendje. In het pre-gsm-tijdperk na een uur wandelen en veel gevloek, heeft ons moeder ons teruggevonden met behulp van 2 zwanen...

Van de andere Marktrock-edities bijzonder weinig herinneringen want erachter gekomen dat dat de ideale manier was om mijn verjaardag te vieren...
Vanaf nu zal het dus gewoon een stuk taart bij ons moeder worden. U weze welkom!

the things we hate

Bitch 1 en ik zijn 2 handen op 1 buik.
We vinden dezelfde dingen gewéldig maar haten ook wel dezelfde zaken, die voor de meeste mensen dan weer als super beschouwd worden.
For example:
* We gaan alle2 niet graag skiën. (véél te koud, veel te veel gedoe met kleren dat ge moet aandoen en weer uitdoen als ge naar de wc moet, ...)
* Ge doet ons absoluut geen plezier met ne Magnum-ijs. De reclame trekt meestal al op niks, de ijsjes zelf zijn ook wel de meest overschatte koude versnaperingen! Geef ons maar de Baileys-ijs van Haägen-Daz.
* Over het algemeen vallen de oscarfilms absoluut niet in onze smaak, en als we nog maar zien staan 'oscarwinnaar', wordt er verder deskundig over gezwegen
* er was nog iets maar uiteraard weet ik dat ook niet meer, dus moet gecheckt worden bij bitch 1

Mail van ons moeder

Dat ons moeder soms haar kuren heeft, dat wist ik al langer als vandaag. Dat ze graag met den auto rondcrost, dat komt me bekend voor. Maar nu... Dit is wat mijn mailbox voor mij in petto had:

Het is weer bijna zover! De RAID LAND WORLD LIBYE start niet zonder ons, dus proberen we alles: huis, tuin, auto, formaliteiten, huisgenoten en onszelf nog klaar te stomen om op 1 maart te vertrekken naar het warme Africa . Wees niet ongerust, we hopen 20 dagen later weer terug te zijn om ons drukke werkprogramma in eigen land te vervolgen...... Het Bluedisco-team.


Libië nondedoeme! Dat is nu toch niks tropisch en iets dat ge nu absoluut op uw lijstje van vakantieplannen wilt hebben staan?!
'Het warme Afrika'... Ge kunt al evengoed 'het gezellige Afghanistan' zeggen!
En wat me nog het meeste verbaast is dat ze nog een bende andere gekken gevonden hebben om daar mee naartoe te gaan.

En ons moeder dat zegt 'wees niet ongerust', dat is juist iets om u zorgen over te beginnen maken.

5 woorden

Om 1 of andere reden moest ik plots denken aan het schrijven van postkaarten van op bivak, en meer bepaald aan de regel '5 woorden maximum'.
Was het effectief zo, of was dat maar n verzinsel van creatieve leiders en leidsters.
Dat kan natuurlijk wel verklaren waarom op mijn kaartjes nooit meer stond als 'tis hier warm en leuk'.
Verklaringen over goed of slecht eten hoefden er bij mij niet op aangezien mijn oma in de kookploeg zit en het eten gewoon zoals thuis smaakte.

Hypocriet

Is het hypocriet om me slecht te voelen als ik weet dat iemand gestorven is waar ik niet echt contact mee had?
Moet of mag ik me slecht voelen dat ik mijn tranen 'verkwist' ,zoals mijn moeder het altijd meende te noemen, aan onbelangrijke zaken, maar niet aan het verlies van mensen, plots of niet plots.
De laatste tijd zijn er mensen gestorven waarmee ik van ver een band had, maar ook niet helemaal als vreemde kan beschouwen.
Op de laatste 3 begrafenissen heb ik niet eens moeten wenen. Ik vond het erg wat er gebeurd was, maar meestal was ik gewoon dankbaar dat ik die persoon gekend had.
Helemaal waar is het ook niet, ik heb geweend op alle3 de begrafenissen. Maar niet geweend van echt verdriet, niet om het sterven van iemand.
Maar bij de ene was het omdat hubbie en ik door de micro werden aangesproken op ons eigen verdriet. Onverwacht, onvoorbereid... te laat om tranen weg te slikken, te laat om te negeren en hubbie die dan net in mijn hand knijpt waren er teveel aan.
2de begrafenis heb ik geweend omdat ik zag dat mijn kleine broer wel weende. Kleine broer dat 3 koppen groter is als mij en k altijd wou beschermen...
Begrafenis nr 3... had M. gekend als vriendje van kleine broer, nu kende ik de mama en de zus, dus ging meer voor hen naar de mis als steun. Bijna de kerk uit en hoor 'ons' liedje, liedje van onze trouw, liedje van begrafenis van Seppe, liedje van de doop... dus ben als n onwijs beginnen te wenen toen k merkte dat kleine broer wist wat dat liedje betekende en zn armen rond me sloeg.

Ik heb K. niet meer gezien sinds 02/06 vorig jaar. Maar k was toch serieus van mijn melk. Ik heb met redelijk wat mensen van mijn vorig werk nog gemaild, maar niet met haar. En toch is het zo vreemd dat ze er niet meer is. Ik zit ermee met wat ze die laatste momenten gedacht en gevoeld moet hebben, hoe t met haar 2 vriendinnekes nu is...
Af en toe zaten we samen op de trein, met een eenzame stilte tussen soms best wel serieuze gesprekken.
Ik weet nog dat ze rond de dag dat Seppe gestorven is, tegen me zei dat hij wel ergens leuks zou zijn.
Awel meid, ik ben er zeker van dat voor jou hetzelfde geldt!